دانلود کتاب باآخرین نفس هایم

1
حافظه
مادرم در ده سال آخر عمرش کم کم او را از دست داد
حافظه وقتی برای دیدن او به ساراگوسا رفتم، جایی که او با او زندگی می کرد
برادرانم، من به نحوه خواندن مجلات او نگاه کردم
صفحات را با دقت، یکی یکی، از اول تا آخر. وقتی او
تمام شد، مجله را از او می گرفتم، سپس آن را پس می دادم، فقط به او
او را دوباره، به آرامی، صفحه به صفحه ورق می بینید.
او در سلامت کامل جسمانی و به طرز چشمگیری برای او چابک بود
سن، اما در پایان او دیگر فرزندان خود را نمی شناخت. او این کار را نکرد
بدونید ما کی بودیم یا اون کی بود وارد اتاقش می‌شدم، می‌بوسیدم
او، مدتی با او بنشین گاهی می رفتم، بعد می چرخیدم و
دوباره وارد شوید با همان لبخند سلام کرد و دعوت کرد
من بنشینم – انگار او برای اولین بار مرا می بیند. او
نام من را به خاطر نداشت
وقتی در ساراگوسا دانش آموز بودم، نام همه آنها را می دانستم
پادشاهان ویزیگوت اسپانیا با قلب، و همچنین مناطق و
جمعیت هر کشور در اروپا در واقع من معدن طلا بودم
حقایق بیهوده این مواد آتش‌زای مکانیکی مورد استفاده قرار گرفت
جوک های بی شمار؛ دانش آموزانی که به ویژه در آن مهارت داشتند
به نام memoriones یادگاری که من بودم، من هم چیزی نداشتم
اما تحقیر چنین تمرینات عابر پیاده.
حالا البته من آنقدرها هم بدبین نیستم. با گذشت زمان، ما این کار را نمی کنیم
یک بار دیگر به تمام خاطراتی که ناخودآگاه داریم فکر کنیم
انباشته می شود، تا اینکه ناگهان، یک روز، ما نمی توانیم به نام a فکر کنیم
دوست خوب یا یکی از اقوام به سادگی از بین رفته است؛ ما آن را فراموش کرده ایم بیهوده، ما با عصبانیت مبارزه می کنیم تا به یک کلمه معمولی فکر کنیم. روشن است
نوک زبان ماست اما حاضر نیست جلوتر برود.
هنگامی که این اتفاق می افتد، نقص های دیگری وجود دارد، و تنها پس از آن ما این کار را می کنیم
درک و تصدیق اهمیت حافظه این نوع
وقتی به هفتاد سالگی نزدیک شدم، فراموشی اول به سراغم آمد. شروع شد با
نام های خاص، و با گذشته نزدیک. من کجا گذاشتم
سبک تر؟ (پنج دقیقه پیش دستم بود!) چه می خواستم
بگویم کی این جمله را شروع کردم؟ خیلی زود، فراموشی
گسترش می یابد و رویدادهایی را پوشش می دهد که چند ماه یا سال پیش رخ داده اند-
نام هتلی که در ماه مه 1980 در مادرید اقامت داشتم، عنوان
از کتابی که شش ماه پیش خیلی هیجان زده بودم. جستجو می کنم و
جستجو کنید، اما همیشه بیهوده است، و من فقط می توانم برای فینال صبر کنم
فراموشی، فراموشی که می تواند کل زندگی را از بین ببرد، همانطور که مادرم این کار را کرد.
تا کنون، من موفق شده ام این تاریکی نهایی را از خود دور نگه دارم. از من
در گذشته‌های دور، هنوز می‌توانم نام‌ها و چهره‌های بی‌شماری را تداعی کنم. و
وقتی یکی را فراموش می کنم، آرام می مانم. من می دانم که مطمئناً ظاهر می شود
ناگهان، از طریق یکی از آن حوادث ناخودآگاه. در
از طرف دیگر، وقتی نمی‌توانم الف را به یاد بیاورم، غرق در اضطراب می‌شوم
رویداد اخیر، یا نام کسی که در چند سال گذشته ملاقات کرده ام
ماه، یا نام یک شی آشنا. احساس می کنم تمام وجودم است
شخصیت به طور ناگهانی متلاشی شده است. من دچار وسواس می شوم؛ من نمی توانم
به هر چیز دیگری فکر کن؛ و با این حال تمام تلاش ها و خشم من مرا به دست می آورد
هیچ جا آیا من به طور کلی ناپدید خواهم شد؟ الزام به یافتن
استعاره ای برای توصیف “میز” احساس هیولایی است، اما من دلداری می دهم
من با این واقعیت که چیز بدتری وجود دارد – زنده بودن
و با این حال خود را نمی شناسید، دیگر نمی دانید که هستید.
شما باید شروع به از دست دادن حافظه خود کنید، حتی اگر تکه تکه شود،
درک کنیم که حافظه چیزی است که زندگی ما را می سازد. زندگی بدون
حافظه اصلاً زندگی نیست، درست مانند یک هوش بدون آن
امکان بیان در واقع یک هوش نیست. حافظه ماست
انسجام ما، دلیل ما، احساس ما، حتی عمل ما. بدون آن،
ما هیچی نیستیم
تصور کنید (همانطور که من اغلب دارم) صحنه ای را در یک فیلم که در آن مردی تلاش می کند
به یک دوست داستان بگویید اما از چهار کلمه یک کلمه را فراموش می کند، یک کلمه ساده
مانند «ماشین» یا «خیابان» یا «پلیس». لکنت می‌زند، تردید می‌کند، دست تکان می‌دهد
دست‌هایش در هوا، مترادف‌ها را می‌جوید. بالاخره دوستش چنین می شود