دانلود کتاب دارالمجانین

بیست و چهار سال قبل در هنگام تعطیلات در فصل تابستان
یک روز به مسافرتی رفتم . قصد داشتم به مدرسه قبلی ام که در آن درس می خواندم بروم .
آقا میرزا کتابخانه دار که در خونساری زندگی می کرد در راسته حلبی‌ سازی بود .
به سراغ دوستان نخبه و قدیمی پدر خدا بیامرزم بود رفتم . او از دیدن من خوشحال شد .
او باعث شد از یک کافی شاپ باریک و تاریک که به بدی گیر کرده بود بپرم بیرون
یکی پس از دیگری برایم یک لیوان چای داغ و شیرینی سفارش داد . بین
شلوغی بازار و شلوغی که از صدای چکش های حلبی زیر زنجیر می آید
سقف های سوراخ شده همه جا را پوشانده و گوش مردم را به مدت دو ساعت کر کرده است
صدها نفر از این پیرمرد خوش قلب که سال ها است مشروب نخورده است
من واقعا از رفتگان لذت بردم .
همان موقع پیرزن چادر تمام قد سلام کرد و کیسه ای از زیر چادرش بیرون آورد و جلوی تشک میرزا محمود روی زمین گذاشت. چند کتاب و مقاله بود که قصد داشت آن ها را بفروشد . پیر زن می گفت این ها همه برای همسرم است که سال ها در بیمارستان روانی کار می کرد و سه ماه قبل از کارش اخراج شد و نانش بی دلیل خراب شد . حتی امروز هم اگر کارت خواندن بستم را دریافت نمی کردم، هرگز راضی نمی شدم و به قدرت پیش فرض ها ، وعده ها و ضرورت ها راضی نمی شدم .
این ها هم تمام دارایی من است که در دنیا برایم باقی مانده است .
من چندین جلد از پدرم دریافت کردم . آقا محمود سوال کرد همسرت کجاست ؟ او پاسخ داد : دور از جان شما از ترس قصاص دست کج به من دادند، اکنون پنجاه روز گذشته است . که باعث شد بدون هزینه و بدون مسئولیت در این شهر آواره شوم .
و نمیدانم کدام قبر سیاه کله اش را زیر خاک نهاده است . آقا میرزا آن وسایل زن بیچاره را را از این دست خرید ، نگاهی به جلد و عنوان کرد و گفت : نمی خواهم آنها را ببر پیش آقا تقی که جنب مسجد شاه دم و تشکیلاتی دارد به امید خدا که شاید خریدار او باشد .
دیدم خدا دوست نداشت پیرزن بیچاره دست خالی برگردد. در میان وسایل آن زن ، کی از کتاب هایش  را گرفتم و گفتم : « مامان ، این یکی را می گیرم ، بگو چقدر پول لازم داری » . زن بیچاره زمانی را برای سلامتی من دعا کرد و پاسخ داد : خیرش را ببینید خدا هرچی دوست داری به تو بدهد .
از این رو از میرزا محمود خواستم که مذاکره کند . فروشنده اگرچه پیر بود ، اما افتاده نبود و زودتر از حد انتظار یک پله از پله ها بالا رفت ، بله و نه. . آن را گرفتم و یک پنجه اش را در مشتش گذاشتم و منتظر ماندم تا بقیه را برگرداند . متاسفانه نه او و نه من اسکناسی نداشتیم و در دخل آقا میزرا هم هیچ پولی پیدا نمی شد . بالاخره پیرزن دفترچه را تا کرد تا معامله تمام شود .
شکر در آن پیچیده شد ، آن را از کیسه بیرون آورد و به جنازه داد و گفت : « بیا ، من به تو می دهم ، سه سکه دیگر را با خود می دهم ، گفتم مادر جانم ، چون تو هستی ، من واقعا قصد ندارم شما را نا امید کنم ، این ها را لطفا ببرید ، از خدا هم می خواهم در روز های آینده خبر های خوبی برای شوهرت باشد .