دانلود کتاب در آغوش نور

محتویات پشت جلد کتاب:
تجربه بتی ایدی یک اثبات شگفت انگیز و غیر قابل انکار در مورد زندگی پس از مرگ فیزیکی است. شاید بیشتر از همه مردم
کسانی که پیش از او این تجربه را تجربه کرده اند، چیزهای عجیب و اسمانی را دیده اند.
از دنیای مرگ به دنیای زندان با خاطرهای خوشایند و هیجان انگیز بازگشت!
به او پیامی داده شد تا با صدها هزار نفر دیگر به اشتراک بگذارد. کسانی که در امید و ارزو زندگی می کنند و همیشه می خواهند باشند
خوب و دوست داشتنی همنوعان خود را ((در اغوش نور)) صحبت می کند در مورد حقایق که این زن
در مورد انها و در مورد حقایق با ان صحبت می کند از شکوه و فوق العاده ای که در جهان معنوی وجود دارد.
زندگی بتی ایزدی برای همیشه دستخوش تغییرات عمیقی شده است! تجربه او انقدر قدرتمند و منحصر به فرد بود که
ان را با او در هر لحظه از زندگی خود است و همیشه او را تشویق به بررسی ان خاطرات دلگرم کننده در جهان روح. با توضیح داستان زندگی اش،
او امیدوار است که قلب هزاران نفر را در سراسر جهان تکان دهد و
انها به عشق الهی و جلالی که در انتظار همه ما است نزدیکتر می شوند.
بتی ادی در سن ۳۱ سالگی پس از جراحی در اتاق بیمارستان درگذشت. حوادثی که
پس از مرگ فیزیکی او (جالب ترین و با شکوه ترین تجربه شک مرگ)) معرفی شده است.
بیست میلیون نسخه از این کتاب در سراسر جهان فروخته شده است! دکتر ملوین مرس، نویسنده کتاب نزدیکتر به نور»
او می نویسد: این کتاب می تواند تغییرات عمیقی در تمام زندگی شما ایجاد کند.
شب اول…
ظاهرا وضعیت انطور که باید نبود. با هر زمان دیگری متفاوت بود. شوهرم، جو، چند دقیقه پیش بیمارستان را ترک کرد و از
حالا احساس عجیبی و نگرانکنندهای دارم. قرار بود تمام شب تنها باشم. تنها… در یک شب بی سابقه… در شب
وقتی قرار بود با ترسناک ترین مبارزه زندگیم روبرو باشم و باهاش کنار بیایم افکار منفی در مورد مرگ و
هیچ به ذهنم امد. سالها بود که چنین افکاری وارد مغزم شده بود. پس چرا اینقدر سختگیر بودند
و یک لحظه هم مرا تنها نگذارید؟
شب 18 نوامبر 1973 بود. برای انجام عمل جراحی به بیمارستان امده بودم. در واقع، انها قرار بود
تا رحمم رو با عمل جراحی خارج کنم به عنوان مادر هفت فرزند، و در سن سی و یک سالگی، و در حالی که من در سلامت کامل بودم
تصمیم گرفتم از توصیه های پزشکم پیروی کنم و این عمل جراحی را انجام دهم. شوهرم، جو و من
با چنین تصمیمی احساس راحتی میکردیم و اصلا از این موضوع ناراحت نبودیم.
البته، من هنوز هم در مورد این احساس ارامش فانتزی، اما در حال حاضر چیز دیگری من را ازار می داد … چیزی نامحسوس و
غیر قابل توضیح…
در طول زندگی زناشویی، به ندرت یک شب را دور از اعضای خانواده ام می گذراندم. و به همین دلیل سعی میکردم
به عزیزانم فکر کنم و با خوشحالی نزدیکی و صمیمیتی را که بین ما وجود داشت به یاد بیاورم. اگر چه ما شش فرزند در خانه داریم
ما (یکی از فرزندان من از یک بیماری ناگهانی و کشنده نوزادان مرده بود)، اما ما به ندرت
این عادت و علاقه را داشت که انها را تنها بگذارد. حتی زمانی که می توانستیم با شوهرم به یک رستوران برویم، و
صرف یک شب دور از بچه ها، ما ترجیح می دهیم در خانه بمانیم و اجازه دهیم بچه های ما حزب ما را برنامه ریزی کنند!
گاهی اوقات انها فقط برای ما دو نفر شام می پختند، در اتاق ناهار خوری شمع روشن می کردند و ما را تنها می گذاشتند تا از شام برای دو نفر لذت ببریم.
بخاری روشن بود و گرمای مطبوعی را در اطراف پخش میکرد. بیایید
لذت ببر. یادم میاید یک شب، بچههایمان تصمیم گرفتند غذای چینی به ما سرو کنند. میز چای را پر از غذا کردند
و بالشهایی هم با خود میاوردیم تا بتوانیم به سبک چینی روی انها تکیه کنیم و روی زمین غذا بخوریم! انها از دیدن ما به خنده افتاده بودندو بعد با بوسیدن ما به طبقه بالا رفته بود. به نظر می‌رسید که من و شوهرم جو هرگز این کار را نکرده بودیم
هیچ مشکلی داشت و بهشت ​​زمینی خود را دوباره به دست آورده بود…
به این فکر کردم که چقدر خوشبختم و چه شوهر مهربان و چه پدر خوبی برای فرزندانم دارم. شوهرم مرد مهربان و شریفی بود و قبل از اینکه به بیمارستان بیایم مرخصی گرفته بود
در خانه بمانیم، با بچه ها، و همینطور من (پدر بیمارستان). او قصد داشت یک هفته دیگر بماند و تا زمان بهبودی من از ما مراقبت کند. او و دو دختر بزرگمان،
یکی از آنها پانزده ساله و دیگری چهارده ساله بودند، از قبل قصد داشتند بوقلمون را برای روز شکرگزاری آماده کنند.
یک مراسم فوق العاده ترتیب دهید
نگرانی عجیبی بیش از پیش وجودم را فرا گرفت. شاید این به خاطر تاریکی اتاق بیمارستانم بود. یک تاریکی ترسناک
که از بچگی بهش حساس بودم شاید از یک تجربه نشات گرفته باشد
وقتی چهار ساله بودم والدینم تازه از هم جدا شده بودند. پدرم می گفت: (ازدواج با
زن هندی، در آن دوران و زمان، بدترین کاری بود که یک مرد سفید پوست می توانست انجام دهد)) پدرم
مردی با موهای طلایی تبار اسکاتلندی/ایرلندی بود. با این حال، مادر من یک سرخپوست واقعی از قبیله Sioux به حساب می آمد. به عنوان هفتمین فرزند از ده فرزند والدینم، من
به سختی توانستم پدر یا مادرم را قبل از جدایی آنها بشناسم و به
با خصوصیات اخلاقی آنها بیشتر آشنا شوید. مادرم نزد مردم خودش برگشت و
در اردوگاه هندی ها زندگی می کرد. پدرم هم به شهر برگشت و نزد پدر و مادرش نقل مکان کرد. در آن زمان ما شش نفر از بچه ها
در یک مدرسه شبانه روزی کاتولیک قرار گرفتند.
در زمستان آن سال سرمای شدیدی گرفتم که مدام سرفه و لرزش داشتم
. چهل دختر کوچک در یک اتاق زندگی می کردند و به خوبی به یاد دارم یک شب از تختم بیرون آمدم و
روی تخت خواهرم جویس خزیدم. ما در آغوش هم ماندیم و من گریه کردم. من به دلیل تب بالا و خواهرم به دلیل
وضعیت من و ترسی که او نسبت به من احساس می کرد.وقتی یکی از خواهران روحانی در حین نگهبانی شبانه خواهرم به بالین خواهرم آمد، مرا در آغوشش یافت و
مرا به رختخواب خودم برگرداند. تخت سرد و خیس از عرق تنم بود. خواهرم سعی کرد
خواهر روحانی را در مورد وخامت حال من قانع کنم، اما موفق نشد. بالاخره شب سوم مرا به بیمارستان بردند.
دکتر بیمارستان تشخیص داد که بیماری من ذات الریه حاد است. ظاهرا هر دو ریه ام عفونت کرده بود. او
به پرستار دستور داد که به پدر و مادرم زنگ بزند. خوب یادم هست که به پرستار گفت توقع من را ندارد
برای زنده ماندن تا سحر روز بعد وقتی روی تخت بیمارستان دراز کشیده بودم و از تب می سوختم، مدام به خواب می رفتم
و دوباره بیدار شدن حتی یک بار لمس دست ها را روی صورتم حس کردم. چشمامو باز کردم و
پرستاری را دیدم که روی صورتم خم شده بود. موهایم را نوازش کرد و گفت: فرزندت…
هنوز خیلی جوان است… هنوز عشق و مهربانی در کلام آن پرستار را فراموش نمی کنم. بیشتر از قبل زیر پتو رفته بودم
و احساس راحتی و دلپذیری کرد. سخنان آن زن مهربان به من آرامش درونی داده بود. چشمانم را بستم
دوباره و بالاخره با حرف دکتر از خواب بیدار شد که گفت: ((خیلی دیره…اونجا
دیگر کاری از دست ما بر نمی آید… او تمام کرد))..
ملحفه و پتو را روی تخت حس کردم. روی سرم کشیدند. کاملا گیج شدم. چرا اینقدر دیر شد؟ سرم را چرخاندم
و به اطراف اتاق نگاه کرد. به نظر من اتاق مثل چند دقیقه پیش بود. اگرچه اکنون،
حضور تخت و پتو را روی صورتم حس می کردم. دکتر و پرستار را کنار تخت دیدم. دوباره به اطراف اتاق نگاه کردم
، و من متوجه شدم که اتاق بسیار روشن تر از قبل است. تخت بیمارستان به نظرم بزرگ بود
. یادم می آید که با خودم فکر کردم:
من درست مثل یک مگس قهوه ای کوچک روی این تخت بزرگ سفید هستم!سپس پزشک معالج مرا ترک کرد و متوجه حضور دیگری در کنارم شدم. ناگهان به خودم آمدم و آن را دیدم
من دیگر روی تخت دراز کشیده بودم، اما در آغوش کسی بودم… سرم را بلند کردم و
با ریش بسیار پرپشت و سفیدی روبرو بودم که سرش را پایین انداخت و به من نگاه کرد. آیا من کاملا مجذوب ریش او شدم. به نظر می رسید
به طرز عجیبی می درخشد برقی که به نظر می رسد از درون خود ریش می آید. خندید و دست ما را به ریشش کشید