دانلود کتاب سقوط یک فرشته

مقدمه
خوانندگانی که مایل به دانستن جزئیات طرح داستان نیستند، ترجیح می‌دهند مقدمه را به عنوان یک خاتمه در نظر بگیرند.

لین شرقی به عنوان داستانی مهیج

در سال ۱۸۶۲، آرتور پنرین استنلی، استاد ۴۷ ساله تاریخ کلیسا در آکسفورد، با اکراه متقاعد شد که ادوارد ۲۰ ساله، شاهزاده ولز، را در سفری به مصر همراهی کند. ناسازگاری اساسی آنها توسط زندگینامه نویس ویکتوریایی استنلی مورد توجه قرار گرفت: «تعداد کمی از جوانان بیست ساله اشتهای سیری ناپذیر استنلی را برای هر جزئیاتی از پیوندهای تاریخی یا مقدس درک می‌کردند – اشتهایی چنان جذاب که جایی برای همدردی با علایق بسیار متفاوت آنها باقی نمی‌گذاشت.» با این حال، والاحضرت راهی برای تبدیل تمایلات علمی استنلی به روایتی سرگرم کننده تر ابداع کردند:

شاهزاده ذهن خود را به خواندن «لین شرقی» من معطوف کرد، که من در سه جلسه انجام دادم. دیروز در آن جلسه، امتحان قابل تحملی داشتم. یک بازجویی سریع بین اچ. آر. اچ.، ای. پی. اس.، مید و کپل انجام شد. من با سربلندی از آن بیرون آمدم و سوالی پرسیدم که هیچ کس نتوانست به آن پاسخ دهد: «لیدی ایزابل در شب شوم با چه کسی شام خورد؟»1 توانایی استنلی در خواندن رمان در سه جلسه و شیوه‌ی پوآروگونه‌ای که او سوال دشوار خود را مطرح کرد (برای پاسخ به سوال او به فصل 27 مراجعه کنید) ممکن است نشان دهد که ایست لین (1861) داستانی از جرم و جنایت و کشف آن بوده است و رمان در واقع قتلی را معرفی می‌کند که نیاز به حل شدن دارد، اما «شب شوم» که استنلی به آن اشاره کرد، شامل بزه اصلی رمان است، یک جرم اجتماعی چنان تکان‌دهنده که در نهایت مجازات اعدام را به دنبال خواهد داشت که صرف عمل قتل، آن را توجیه می‌کند. ایست لین، یکی از اولین و مشهورترین آثار دهه ۱۸۶۰ از مجموعه «داستان‌های مهیج»، بسیاری از جنبه‌هایی را که این ژانر را به این لقب تحقیرآمیز رساند، در خود جای داد. دسته‌بندی‌ای به اندازه کافی گسترده که رمان‌های متنوعی مانند «زندگی و مکاتبات آرتور پنرین» اثر ویلکی کالینز، ۲ جلد (لندن: جان موری، ۱۸۹۳)، جلد دوم را در خود جای دهد. ۶۷–۹. زن سفیدپوش (۱۸۶۰)، آرزوهای بزرگ چارلز دیکنز (۱۸۶۱)، راز لیدی آدلی (۱۸۶۲) مری الیزابت برادون، پول نقد (۱۸۶۳) چارلز رید، یا گل از گل درمی‌آید (۱۸۶۷) رودا بروتون، همیشه به سختی می‌توان تعریف منسجمی از آنها ارائه داد، اما منتقدان آن زمان به راحتی می‌توانستند ویژگی‌های مشترکی را که دوست نداشتند و به آنها اعتماد نداشتند، شناسایی کنند. این نوع داستان به این دلیل «مهیج» نامیده می‌شد که به دو طریق با اعصاب خوانندگان بازی می‌کرد: اول، با استفاده کامل از فرصت تعلیق و ملودرامی که توسط قسمت‌های سریالی فراهم می‌شد؛ و دوم، با برانگیختن علاقه «ناسالم» به بیماری‌ها و جرایمی – مانند زنا، آدم‌ربایی، جنون یا جنون به دروغ ادعا شده، آتش‌سوزی عمدی، دوهمسری، و جنون جنایی – که روزنامه‌ها ادعا می‌کردند روزانه جامعه را تهدید می‌کند. «داستان‌های هیجان‌انگیز» که به عنوان بازی بی‌قاعده با سنت‌های روایی گسسته تلقی می‌شدند، با نفوذ دادن «نگرانی‌های مطبوعات ارزان» به حلقه‌های مطالعه اشرافی «بریتانیای طبقه متوسط ​​و بالا»، بیشتر مورد آزار قرار گرفتند. می‌توان گفت جذابیت «ایست لین» در توانایی آن در آشنا کردن خوانندگان با پیامدهای وحشتناک غیراخلاقی نادیده گرفتن مرزهای اجتماعی سنتی بود (بانو ایزابل وین، دختر یکی از همسالان، ظاهراً از نظر ژنتیکی قادر به برقراری ارتباط موفقیت‌آمیز با آرچیبالد کارلایل، شوهر وکیل طبقه متوسط ​​خود نیست) در حالی که این ضیافت وحشت را با تفسیر اخلاقی اغواکننده و مرسوم سرو می‌کرد. بنابراین، نویسنده از خویشاوند ایزابل، لرد مونت سورن، به درستی دعوت می‌کند تا شدت جرم خانم ایزابلِ ویران‌شده را به طور کامل شرح دهد، اما این کار تنها چند فصل پس از آن انجام می‌شود که خوانندگان اجازه یافته‌اند تا جدایی روزافزون او از شوهرش و نحوه‌ای که حسادت او نسبت به یک رقیب فرضی توسط اغواگر حرفه‌ای، سر فرانسیس لویسون، به جنونی مهلک تبدیل می‌شود را تجربه کنند. لرد مونت سورن به ویژه مراقب است تا توجه ایزابل و خواننده را به هرج و مرج اجتماعی گسترده‌ای که زنای او با یک اشراف‌زاده‌ی کم‌اهمیت می‌تواند ایجاد کند، معطوف کند: «ترسو! دزدکی حرکت کن! باشد که مردان خوب از این پس از او دوری کنند! باشد که ملکه‌اش از پذیرفتن او امتناع ورزد! تو، دختر یک ارل!

اوه، ایزابل! چقدر کاملاً خودت را گم کرده‌ای!» (صفحه ۳۰۸)

همانطور که دیدیم، دعای او از یک جهت بیهوده بود. در حالی که الن وود، نویسنده رمان، مشغول معرفی ملکه به عنوان «حکم مطلق اقتدار اخلاقی و اجتماعی» بود، پسر و وارث ملکه، پرنس ادوارد، کاملاً با دزد بزدل و دختر ارل سقوط کرده صمیمی شده بود و آنها را برای معرفی به رئیس آینده وست‌مینستر، مناسب می‌دانست.