دانلود کتاب قدرت بی قدرتان

کابوس زندگی در شرق اروپا را فرا گرفته است. این یک کابوس است که غرب آن را “اپوزیسیون” می نامد. البته این کابوس بیخودی به وجود نیامده است. کابوس کنونی نظام، پیامد طبیعی و اجتناب ناپذیر مرحله تاریخی کنونی آن است. این کابوس زمانی به وجود آمد که به دلایل مختلف، نظام قادر به اعمال بدون قید و شرط، اقدامات سرکوبگرانه یا قدرت خودسرانه نبود. همین است.
اثرات ناهمگونی را از بین ببرید. علاوه بر این، این سیستم از نظر سیاسی بیش از حد ریشه‌دار است که نمی‌تواند چیزی را تغییر دهد
ما این ناهمگونی ها را در مرکز ساختار رسمی خود قرار می دهیم.
به اصطلاح دگراندیشان چه کسانی هستند؟ نظرات آنها از کجا سرچشمه می‌گیرد و چرا تلاش‌های جدید دگراندیشان به چه معناست و احتمال موفقیت و تحقق چنین تلاش‌هایی چقدر است؟ آیا این اپوزیسیون دقیقاً چه نقشی در جامعه دارد؟
این امیدها بر چه اساسی است؟ آیا این دگراندیشان در جایگاه شهروندان درجه دو خارج از تشکیلات قرار دارند؟
آیا آنها این قدرت را دارند که کمترین تأثیر را بر کل جامعه و سیستم های اجتماعی داشته باشند؟ آیا این واقعاً به این معنی است که آنها منبع تغییر خواهند بود؟
برای بررسی هر یک از این مسائل، یعنی قدرت بالقوه ناتوان، ابتدا باید ماهیت قدرت را در نظر بگیریم.
بیایید در مورد شرایطی که این افراد درمانده در آن فعالیت می کنند صحبت کنیم.
اغلب، کلمه “دیکتاتوری” برای توصیف سیستمی استفاده می شود که بر ما حکومت می کند، به طور دقیق تر، دیکتاتوری یک بوروکراسی سیاسی بر جامعه ای که به دنبال همگن شدن از نظر اقتصادی و اجتماعی است. اما متأسفانه کلمه «دیکتاتوری» به جای آشکار ساختن ماهیت واقعی قدرت در رژیم کنونی، هر چقدر هم که در زمینه‌های دیگر واضح باشد، ابهام و ابهام را به این کلمه اضافه می‌کند و معمولاً فقط تعداد کمی از آن با مردم دولت و رهبران یک کشور ممکن است به زور کشور را تصاحب کرده باشند و آنها این قدرت را کاملاً آشکارا و از طریق ابزارهای مستقیمی که در اختیار دارند، بر اکثریت جمعیت تحت کنترل خود اعمال می کنند. در مفهوم اجتماعی. یکی از اساسی‌ترین جنبه‌های این درک سنتی یا کلاسیک از دیکتاتوری این است که دیکتاتوری‌ها موقتی و زودگذر هستند و هیچ ریشه تاریخی ندارند، گویی وجود یک دیکتاتوری صرفاً به طول عمر شخص بستگی دارد. و فرض می کند که دامنه و اهمیت آن محدود است. یک مکان خاص، بدون توجه به ایدئولوژی. قدرت ویژه ای که او برای مشروعیت بخشیدن به خود و قدرتش استفاده می کند، در نهایت از تعداد و سلاح های سربازان و پلیس هایش ناشی می شود. خطر اصلی برای وجود آن امکان آن است.
این مستکبران هستند که قدرت بیشتری دارند و همین تجهیزات هستند که این نظام را سرنگون می کنند.
حتی با این توضیح کوتاه و سطحی، روشن است که نظام حکومتی ما با دیکتاتوری های کلاسیک اشتراک چندانی ندارد. اولاً، نظام ما محدود به جغرافیا یا مکان خاصی نیست، بلکه بخشی از یک بلوک بزرگ قدرت است که تحت سلطه یکی از دو ابرقدرت جهان است، و این سیستم طبیعتاً اگرچه در اشکال منطقه ای و تاریخی ظاهر می شود، اما همه آنها در سراسر جهان پراکنده شده اند. جهان از آنجایی که بلوک قدرت توسط یک ساختار واحد محدود شده است، همه این دیکتاتوری ها نه تنها بر اساس اصول و ساختارهای مشترک، یعنی اراده و اراده ابرقدرت حاکم است، بلکه از طریق شبکه ژلی از ابزارهای مداخله ای است ابرقدرت کامل شد آنها بر این کشورها نفوذ دارند و آنها را مجبور می کنند بدون هیچ گونه سوالی از منافع خود پیروی کنند. این وضعیت حاکی از ثبات ظاهری سیستم است، به ویژه در جهانی که به بن بست هسته ای رسیده است.
او اجازه می دهد که هیچ چیز مشابهی در مقایسه با دیکتاتوری های کلاسیک وجود ندارد.
بسیاری از بحران های محلی و منطقه ای که می تواند منجر به تغییر رژیم در یک دولت شود، اکنون با مداخله نظامی مستقیم سایر کشورهای بلوک حل شده است. به نظر می رسد این نوع دیکتاتوری ها یا رویدادهای غیرمنتظره در تاریخ هستند یا نتیجه تصادفی روندهای غیرمنتظره اجتماعی یا گرایش های انسانی یا گروهی.