دانلود کتاب ما شروعش می کنیم

روی پشت در تالار رستوران بیب ، با اسپری قرمز ، کلمات ” کت افت ” نوشته شده بود . این کلمات باعث یادآوری خاطراتی از مادرم شد . او همیشه هجی های کلمات را به‌طور ناخودآگاه با وقفه بسیار کوتاهی تلفظ می‌ کرد . این وضعیت همیشه خنده‌ هایمان را به دنبال داشت ولی برای یک کودک که همواره تحت فشار و توهین بود ، یافتن سرگرمی در این موضوع بسیار دشوار بود .
دارین زیر لب گفت : ” کت … افت حتماً یک شوخی برای بچه‌ها بوده ! چون معلومه همه بزرگترها میدونن این کلمات رو چطور نوشته می‌شه . شاید هم همین است و من دارم رنگ را به انگشتانم لمس می‌ کنم و نمی‌ فهمم ! ” به نظر می‌ رسید این کار دیشب بعد از بسته شدن رستوران انجام شده است .
او سوال کرد : ” آیا معتقدی غلط املایی عمدی بود ؟ آیا می‌ خواستند من را تحقیر کنند و به من توهین کنند ؟ ”
من دارم تعجب می‌ کنم که چرا فکر می‌ کنی هدف اصلی آنها من بودم ؟ ممکن است این اندیشه برای تو یا برای من نوشته شده باشد .
سپس ژاکت خود را درآورد تا با کمک آن ، تکه‌ های بزرگی از شیشه‌ های شکسته که از قاب رستوران آویخته بودند را بردارد . شاید کارمندی ناراضی بود . نمی‌ توانم فکر کنم حتی یک نفر از کارکنانی که داشتم ، توانایی انجام چنین کاری را داشته باشد . آخرین نفری که از پیش من رفت ، پنج ماه پیش استعفاء داد ، چون دانشگاه را فارغ‌ التحصیل شده بود و می‌ توانست شغل بهتری پیدا کند .
یک نفر بود که ظروف را می‌ شست … قبل از استخدام من … کی بود ؟ اسمش یادم می‌آید ، مانند یک ماده معدنی یا چیزی شبیه . به اسم عجیب و غریبی داشت . صحبت از ” کوارتز ” بود ، البته این یک نام مستعار بود . مدت‌ها بود که فکر نمی‌ کردم به آن جوان . ولی بعید می‌ دانستم که او نیز از من نفرت دارد .
بعد از راه اندازی رستورانم ، او را اخراج کردم . چرا که متوجه شدم که او ظروف را نمی‌ شست ، حتی اگر باقیمانده‌ های غذا روی ظروف قابل رویت بود . هرگاه یک لیوان ، بشقاب یا چنگال به نظر تمیز از روی میز بر می‌ آمد ، بلافاصله آنها را به سینک می‌ بردم و شستشو می دادم .
اگر او را اخراج نمی‌کردم ، به دلیل بهانه کافی برای گزارش به بازرس وزارت بهداشت می‌ شد و رستوران ممکن بود تعطیل شود . دارین می‌ گوید باید با پلیس تماس گرفته و گزارشی برای بیمه تهیه کنیم . قبل از اینکه مخالفت کنم ، بردش رفت پشت در و به نظر می‌ رسید که شیشه‌ های ریز زیر کفش‌ هایش صدا کردند . برای بررسی احتمال دزدی ، به انبار رفت تا مطمئن شود که دزدی صورت گرفته یا نه . او به آرامی ته ریش خود را می‌ خاراند و می‌ گوید : ” نان‌ های تست شده را بردند . ” سپس یک سکوت گنگ پدیدار می‌ شود ، دارین می پرسد : ” گفتی نان تست ؟ ”
واقعاً انتظار داشتم که چیز دیگری برای گزارش دهی وجود داشته باشد ، مانند سرقت اشیاء گران قیمت . اما احتمالاً فقط گرسنگی آن‌ها را به این کار ترغیب کرده است . من این نوع فقر و ناامیدی را بیشتر از هر کس دیگری می‌ شناسم . من این موضوع را گزارش نمی‌ کنم .
چون هر کسی که این کار را انجام داده باشد دستگیر می‌ شود ، به همین دلیل این موضوع برای من مهم است . من دلیل خودم را برای گزارش کردن این مورد دارم .
تصمیم گرفتم یک جعبه خالی زباله را بردارم تا قطعات شیشه را در آن بریزم . چند روز پیش به یک رستوران حمله کردم و تنها یک ساندویچ مرغ دزدیدم .
برد و دارین هر دو به من خیره شده اند . دارین میپرسد : ” مست بودی ؟ ”
نه ، فقط گرسنه بودم . نمی‌ خواستم کسی به خاطر دزدی نان دستگیرم کند .
دارین می‌ گوید : ” خب ، شاید اولش با دزدی غذا شروع کند و بعداً برای دزدی تجهیزات و لوازم به اینجا بیاید . اونوقت چی ؟ ببینم ، دوربین امنیتی هنوز خرابه ؟ ”
او ماه‌ ها پیش به من تأکید کرده بود که باید زودتر آن را تعمیر کنم . سرم شلوغ بود .
دارین جعبه‌ ای پر از خرده‌ شیشه را از من می‌ گیرد تا باقی شیشه‌ ها را جمع کند . بهتره قبل از اینکه دوباره مشکلات بیشتری پیش بیاد ، دوربین امنیتی رو درست کنی . حتی ممکنه تصمیم بگیرند امشب به رستوران کوریکان دستبرد بزنن چون رستوران بی‌ بازده برایشون هدف آسانی بوده .
دوربین امنیتی رستوران کوریکان کار می‌ کنه و شک دارم کسانی که به اینجا دستبرد زدند قصد خراب کردن اون رستوران منو هم داشته باشند . هر کس که بوده ، فقط برای گرسایی به اینجا دستبرد نزده ، حتماً قصد چیز دیگه‌ ای رو داشته . این نگرانو نگاه کن ، من بزودی جوابتو میدم . وقتی دستم به گوشی میرسه که جواب بدم ، صدای زنگ هشدار پیام جدید ، باعث میشه که حرفام رو قطع کنم . به یادم نبود که قبلا به این سرعت به تماسی جواب داده باشم . وقتی فهمیدم پیام از طرف لیلی نبوده ، یه کم ناامید شدم . صبح امروز داشتم سرکارم انجامش میدادم که با او برخورد کردم . اولین بار بعد از یک سال و نیم بود که چشم به چشم شدیم ، ولی او عجله داشت چون دیر به محل کارش میرسید و من همین الان یه پیام مبنی بر اینکه مورد حمله قرار گرفتیم رو دریافت کرده بودم . پس با شتاب و با یک حال ناخوشایند از هم جدا شدیم ، ولی او قول داد به من هر چه سریعتر که به محل کارش برسه ، پیام بده .
از آن زمان یک ساعت و نیم گذشته ولی هنوز اخباری از او در دست نیست . یک ساعت و نیم مدت زیادی نیست ، اما نمی‌ توانم احساسات دلم را نادیده بگیرم . لیلی در طول پنج دقیقه گفتگو در پیاده‌ رو شک دارد و من احساس می‌ کنم که می‌ خواهد مرا متقاعد کند تا حرفهایم را ارتقاع دهم ، اما در مورد آنچه گفتم شکی ندارم ، شاید در همان لحظه گیر کرده باشم …